Η μέχρι τώρα επιβίωση της συμμαχίας των παλιών δικομματικών "μονομάχων" ΝΔ-Πασόκ στηρίζεται, παρόλο που οι δυο τους δεν αποτελούν πλειοψηφικό ρεύμα, σε δύο εύθραυστα πόδια.
Το ένα πόδι λέγεται εκλογικό μπόνους. Αυτό βέβαια το είχαν σχεδόν όλοι όσοι κυβέρνησαν με 40-και-κάτι % στη μεταπολιτευτική μας ιστορία.
Το άλλο πόδι είναι η τοποθέτηση των δύο κομμάτων στο μεσαίο (μετά συγχωρήσεως) χώρο της παραδοσιακής κλίμακας (αριστερά-δεξιά). Η αντιπολίτευση υπερτερεί ούτως ή άλλως σε ψήφους, σήμερα όμως είναι διασπασμένη σε περίπου ισοδύναμα κομμάτια, το ένα "αριστερά" (Σύριζα και άλλοι) και το άλλο "δεξιά" (Ανεξάρτητοι Έλληνες, Χρυσή Αυγή). Αυτό δίνει στην κυβερνητική πλευρά μια απατηλή ανακούφιση. Αποκλείεται, λένε, να τα βρει η "σκληροδεξιά" με την "παλαβή αριστερά". Αυτά που τους χωρίζουν είναι περισσότερα απ' αυτά που τους ενώνουν.
Κι όμως.
Στην (δια)κομματική πολιτική, η εξουσία και η προοπτική της αποτελούν συνδετικό ιστό, αρκετά ισχυρό για να καλύψει ακόμη και ρήγματα σαν αυτό της Αταλάντης. Πόσο πιο καθαρά να το πει ο Τσίπρας; "Εάν εμείς ως Αριστερά χρειαζόμαστε πέντε ψήφους του Καμμένου και έρθει και μας τις δώσει ως ανοχή ή ως στήριξη, δεν θα του πούμε δεν τις θέλουμε".
Όσο κι αν το δίλημμα μνημόνιο-αντιμνημόνιο θεωρείται τεχνητό ή πρόσκαιρο, η διαχωριστική του γραμμή υπάρχει - και δεν θα σβήσει εύκολα. Για λόγους που μπορούμε όλοι να καταλάβουμε, η οικονομική κατάσταση (του καθενός και της χώρας) θα συνεχίσει να αποτελεί απείρως σημαντικότερο θέμα από οποιοδήποτε άλλο, για αρκετό καιρό ακόμη. Τι κι αν ο Σύριζα ή κάποιες συνιστώσες του εκφράζονται λιγότερο πατριωτικά απ' τον Καμμένο στο θέμα της ΠΓΔΜ; Τι κι αν οι Ανεξάρτητοι Έλληνες δεν δηλώνουν ότι θα αγκαλιάσουν τους μετανάστες ή τους γκέη όπως κάνουν οι προοδευτικοί; Αυτά ξεπερνιούνται, μπροστά στο μείζον αφήγημα της κεϋνσιανής μεγέθυνσης, της προστασίας των κεκτημένων, της δουλειάς για περισσότερους και της (έστω φαινομενικής, μερικής) επαναφοράς της "εθνικής κυριαρχίας". Τα παραπάνω στοιχεία ενώνουν Σύριζα και ΑνΕλ, είναι κατανοητά από πολύ κόσμο ("απλό" κόσμο) και μπορούν να συγκινήσουν, ειδικά αν είσαι άνεργος, ζημιωμένος ή απαισιόδοξος και δυσκολεύεσαι να δεις το φως στο τούνελ.
Την ώρα λοιπόν που η ΝΔ προσπαθεί να καλύψει με τη δική της προσέγγιση (της "υπεύθυνης δύναμης που κυβερνά") το κενό του μεσαίου χώρου στον άξονα δεξιάς-αριστεράς, την ίδια ώρα οι σύμμαχοι Τσίπρας-Καμμένος αναπτύσσονται σε έναν παράλληλο άξονα, προσπερνώντας την κεντροαριστερά και το κέντρο που δείχνουν όλο και πιο ελιτίστικα πια.
Η πρόταση του Νότη Μαριά, πρώην συριζαίου και νυν ΑνΕλ, για κοινή κάθοδο των δύο κομμάτων στις τοπικές εκλογές, αποτελεί κίνηση σε αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση. Δεν είναι τυχαίο που εκφράζεται λίγες μέρες μετά τις διαμαρτυρίες στην ΕΡΤ, στις οποίες πρωτοστάτησαν "με μια ψυχή" οι κυρίες Κωνσταντοπούλου (Σύριζα) και Μακρή (ΑνΕλ). Έχει επίσης τη σημασία της η ταύτιση της ψήφου των δύο κομμάτων στην ψηφοφορία μομφής - την ώρα που το splinter του Σύριζα, δηλ. η Δημάρ, διαφοροποιήθηκε δηλώνοντας παρούσα στη Βουλή.
Αρκετοί μιλούν ακόμη για το ασήμαντο πολιτικό μέγεθος Τζάκρη ή σχολιάζουν εκτενώς τη βαρετή κοινοβουλευτική γυμναστική. Μου φαίνεται ότι κοιτάμε τις αρβύλες και τις γόβες, την ώρα που επελαύνουν δυναμικά τα Birkenstock*.
*Τα συγκεκριμένα υποδήματα για κάποιο λόγο έχουν συνδεθεί με το Σύριζα.
Το ένα πόδι λέγεται εκλογικό μπόνους. Αυτό βέβαια το είχαν σχεδόν όλοι όσοι κυβέρνησαν με 40-και-κάτι % στη μεταπολιτευτική μας ιστορία.
Το άλλο πόδι είναι η τοποθέτηση των δύο κομμάτων στο μεσαίο (μετά συγχωρήσεως) χώρο της παραδοσιακής κλίμακας (αριστερά-δεξιά). Η αντιπολίτευση υπερτερεί ούτως ή άλλως σε ψήφους, σήμερα όμως είναι διασπασμένη σε περίπου ισοδύναμα κομμάτια, το ένα "αριστερά" (Σύριζα και άλλοι) και το άλλο "δεξιά" (Ανεξάρτητοι Έλληνες, Χρυσή Αυγή). Αυτό δίνει στην κυβερνητική πλευρά μια απατηλή ανακούφιση. Αποκλείεται, λένε, να τα βρει η "σκληροδεξιά" με την "παλαβή αριστερά". Αυτά που τους χωρίζουν είναι περισσότερα απ' αυτά που τους ενώνουν.
Κι όμως.
Στην (δια)κομματική πολιτική, η εξουσία και η προοπτική της αποτελούν συνδετικό ιστό, αρκετά ισχυρό για να καλύψει ακόμη και ρήγματα σαν αυτό της Αταλάντης. Πόσο πιο καθαρά να το πει ο Τσίπρας; "Εάν εμείς ως Αριστερά χρειαζόμαστε πέντε ψήφους του Καμμένου και έρθει και μας τις δώσει ως ανοχή ή ως στήριξη, δεν θα του πούμε δεν τις θέλουμε".
Όσο κι αν το δίλημμα μνημόνιο-αντιμνημόνιο θεωρείται τεχνητό ή πρόσκαιρο, η διαχωριστική του γραμμή υπάρχει - και δεν θα σβήσει εύκολα. Για λόγους που μπορούμε όλοι να καταλάβουμε, η οικονομική κατάσταση (του καθενός και της χώρας) θα συνεχίσει να αποτελεί απείρως σημαντικότερο θέμα από οποιοδήποτε άλλο, για αρκετό καιρό ακόμη. Τι κι αν ο Σύριζα ή κάποιες συνιστώσες του εκφράζονται λιγότερο πατριωτικά απ' τον Καμμένο στο θέμα της ΠΓΔΜ; Τι κι αν οι Ανεξάρτητοι Έλληνες δεν δηλώνουν ότι θα αγκαλιάσουν τους μετανάστες ή τους γκέη όπως κάνουν οι προοδευτικοί; Αυτά ξεπερνιούνται, μπροστά στο μείζον αφήγημα της κεϋνσιανής μεγέθυνσης, της προστασίας των κεκτημένων, της δουλειάς για περισσότερους και της (έστω φαινομενικής, μερικής) επαναφοράς της "εθνικής κυριαρχίας". Τα παραπάνω στοιχεία ενώνουν Σύριζα και ΑνΕλ, είναι κατανοητά από πολύ κόσμο ("απλό" κόσμο) και μπορούν να συγκινήσουν, ειδικά αν είσαι άνεργος, ζημιωμένος ή απαισιόδοξος και δυσκολεύεσαι να δεις το φως στο τούνελ.
Την ώρα λοιπόν που η ΝΔ προσπαθεί να καλύψει με τη δική της προσέγγιση (της "υπεύθυνης δύναμης που κυβερνά") το κενό του μεσαίου χώρου στον άξονα δεξιάς-αριστεράς, την ίδια ώρα οι σύμμαχοι Τσίπρας-Καμμένος αναπτύσσονται σε έναν παράλληλο άξονα, προσπερνώντας την κεντροαριστερά και το κέντρο που δείχνουν όλο και πιο ελιτίστικα πια.
Η πρόταση του Νότη Μαριά, πρώην συριζαίου και νυν ΑνΕλ, για κοινή κάθοδο των δύο κομμάτων στις τοπικές εκλογές, αποτελεί κίνηση σε αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση. Δεν είναι τυχαίο που εκφράζεται λίγες μέρες μετά τις διαμαρτυρίες στην ΕΡΤ, στις οποίες πρωτοστάτησαν "με μια ψυχή" οι κυρίες Κωνσταντοπούλου (Σύριζα) και Μακρή (ΑνΕλ). Έχει επίσης τη σημασία της η ταύτιση της ψήφου των δύο κομμάτων στην ψηφοφορία μομφής - την ώρα που το splinter του Σύριζα, δηλ. η Δημάρ, διαφοροποιήθηκε δηλώνοντας παρούσα στη Βουλή.
Αρκετοί μιλούν ακόμη για το ασήμαντο πολιτικό μέγεθος Τζάκρη ή σχολιάζουν εκτενώς τη βαρετή κοινοβουλευτική γυμναστική. Μου φαίνεται ότι κοιτάμε τις αρβύλες και τις γόβες, την ώρα που επελαύνουν δυναμικά τα Birkenstock*.
*Τα συγκεκριμένα υποδήματα για κάποιο λόγο έχουν συνδεθεί με το Σύριζα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου