ELA

Ψήφισε αθόρυβα, χωρίς ούτε μία κάμερα να απαθανατίσει τη στιγμή. Ήταν νωρίς. Όχι πως αν ήταν αργότερα θα γινόταν τζερτζελές. Δεν ασχολούνταν πια μαζί του ο κόσμος. Και καλύτερα, έλεγε.

Ήθελε την ησυχία του. Νοσταλγούσε καμιά φορά τα χρόνια της δόξας. Ένιωθε και μια δικαίωση, που αυτός μόνο προειδοποιούσε, μα κανείς δεν τον άκουγε. Άσ' τους να τρώγονται.

Λίγο πριν ξεκινήσει, πίνοντας τον καφέ του, περιεργαζόταν τα ψηφοδέλτια που δεν έριξε. Φτάνοντας μπροστά σε αυτό με το γαρύφαλλο (ή το τριαντάφυλλο, δεν μπορούσε να διακρίνει) ένιωσε να αναστατώνεται, αυτός ο ολύμπια ήρεμος που έβγαζε τον εκνευρισμό του μόνο σε κάποια σαρδάμ.

Άφησε στο τραπέζι το μάτσο με τα χαρτιά και σηκώθηκε, με λίγο κόπο. Είχε έρθει η ώρα της αναχώρησης. Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, δεν θα παρακολουθούσε τα αποτελέσματα στην Αθήνα, ούτε θα απαντούσε στο σταθερό του τηλέφωνο. Οι πάμπολλοι γνωστοί του θα τον αναζητούσαν μάταια.

Το αυτοκίνητο κατευθύνθηκε στην Καβάλας και σε λιγότερο από μία ώρα είχε περάσει τον Ισθμό. Η λιγομίλητη συνοδηγός ασυναίσθητα κρατούσε τη χειρολαβή του αυτοκινήτου. Είχε ακόμη εμπιστοσύνη στο οδήγημα του άντρα της, την έπιασε όμως μια μικρή ανησυχία καθώς καταλάβαινε ότι το γκάζι ήταν τέρμα πατημένο. Προτίμησε να μην παραπονεθεί και να το αφήσει κι αυτό να περάσει.

Ευτυχώς στην Κορίνθου-Πατρών οι στενές λωρίδες τον ανάγκασαν να επιβραδύνει. Μετά από άλλη μία ώρα στα δεξιά τους φάνηκε το μακέτο. Είχαν μπει στην περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας. Στα διόδια του Ρίου από κάποια σταματημένα αμάξια ανέμιζαν κόκκινες σημαίες του ΣύΡιζΑ. Του φάνηκε γνωστός ένας από τους επιβαίνοντες που είχε βγει για να ξαποστάσει. Τον γνώρισε κι εκείνος και του έκανε νόημα. Μάταια.

Φτάνοντας στην Περιμετρική της Πάτρας, το αυτοκίνητο είχε πιάσει ξανά τα εκατόν πενήντα. Η Δάφνη γύρισε και κοίταξε τον άντρα της στα μάτια. Ήταν δακρυσμένα αλλά δεν έπαψαν να κοιτάνε μπροστά.

Συνέχισαν σιωπηλοί για άλλη μία ώρα. Σταμάτησαν για φαγητό στο σπίτι του Βασίλη, στην Αμαλιάδα. Είχαν καιρό να τα πουν όλοι μαζί. Έμειναν μέχρι που σκοτείνιασε. Σε μία ώρα το πολύ, θα άρχιζαν τα exit poll. Σηκώθηκαν, παρά τις προτροπές του παλιού φίλου να μείνουν να τα δουν μαζί. "Να μας δει και το σπίτι μας λίγο!" είπε χαμογελαστά η Δάφνη.

Λίγο οι χαιρετούρες, λίγο το σκοτάδι, στο Κορακοχώρι έφτασαν λίγο πριν τις επτά. Ο Κώστας πήγε αμέσως στον καναπέ, έπιασε το τηλεκοντρόλ και ξεκίνησε ένα ασταμάτητο ζάπινγκ. Όλες οι εκτιμήσεις συμφωνούσαν. Οι ρόλοι του ΠαΣόΚ και του ΣύΡιζΑ είχαν αντιστραφεί μέσα σε πέντε μόλις χρόνια.

Γύρω στις 8, η Δάφνη τον πλησίασε με δυο ποτήρια κόκκινο κρασί, από το δικό τους. Εκείνος δίστασε για λίγα δευτερόλεπτα, μέχρι να αποφασίσει να κλείσει την τηλεόραση και να τσουγκρίσει. Θα έχανε τις δηλώσεις, τα επινίκια, τις αναλύσεις, την ανακοίνωση του νέου κυβερνητικού σχήματος. Η ζωή του δεν θα άλλαζε, άλλωστε. Μέχρι το επόμενο απόγευμα, που θα ξανάφευγαν, είπε να ξεχάσει αυτά που τον στενοχωρούσαν. Απενεργοποίησε μέχρι και το κινητό.

Στην επιστροφή, ζήτησε από τη Δάφνη να οδηγήσει. "Τη Φιόνα ή τη Μαριλένα έπρεπε να βάλουμε. Να κρατήσει η νέα γενιά το τιμόνι!" αστειεύτηκε εκείνη, την ώρα που έδενε τη ζώνη.

Ο Κώστας γέλασε με την καρδιά του. Δεν είχαν καλά-καλά ξεκινήσει κι εκείνος βάλθηκε να ψάχνει τις μνήμες του κινητού στην οθόνη αφής του καντράν. Διάλεξε την επαφή με το όνομα ANIPSIOS.
"Μια και μιλάς για νέα γενιά, κάτσε να πάρουμε το Σταύρο, να δούμε αν έχει κάτι να μας πει".

Σε λίγα δευτερόλεπτα, τους αποκρίθηκε η γνώριμη φωνή. "Καλησπέρα καλησπέρα!" του απάντησε ο Κώστας. Μετά από τα γέλια, η συνομιλία κράτησε κάμποσο. Και σοβάρεψε. Σκοτείνιασε μάλλον, όπως και ο ουρανός που μαύριζε από τα σύννεφα, όσο το αυτοκίνητο προχωρούσε ανατολικά.

Ο Σταύρος ενημέρωσε τον πρόεδρο, που δεν ήταν βέβαια θείος του αλλά πάντα τον σεβόταν και τον υπολόγιζε. Ο Κώστας έπεφτε από τα σύννεφα. Ούτε για ένα δεκαοχτάωρο δεν μπορείς να αποσυνδεθείς από τις ειδήσεις - τα πάντα τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Ο Τσίπρας είχε προλάβει να κλείσει συμμαχία με τον Καμμένο, να ορκιστεί, αλλά να κρατήσει και ζεστό το ενδεχόμενο συμμαχιών κατά περίπτωση με άλλους.

"Κάνεις μεγάλο λάθος που του αφήνεις περιθώρια. Αυτός σκοπεύει να ακυρώσει τα πάντα και να μας γυρίσει κι άλλα τριάντα χρόνια πίσω, μετά από τα δέκα που χάσαμε εξαιτίας του Καρλαμαν-" - δεν το γλίτωσε το σαρδάμ - "του Καραμανλή και του Γιώργου και της Δεξ'άς. Σκέψου το, Σταύρο μου. Κράτα μια πισινή, όπως έκανα κι εγώ. Τους τα είπα στον προϋπολογισμό του δύο χιλιάδες εννιά. Έχω τη συνείδησή μου ήσυχη. Μην παρασυρθείς, έχεις όλο τον καιρό μπροστά σου".

Με αυτά τα λόγια, το έκλεισε. Η Δάφνη συνέχισε να οδηγεί, φαινομενικά ατάραχη. Ο Κώστας, αναστατωμένος μετά τα μαντάτα, της ζήτησε να κάνουν μια στάση. Στο Σουσάκι καλύτερα, συμφώνησαν - σ' ένα εικοσάλεπτο θα ήταν εκεί.

Αυτό το εξοχικό είχαν καιρό να ανοίξουν. Η υγρασία τούς τρυπούσε τα κόκκαλα. Εκείνος πήγε κατευθείαν στο μπάνιο. Η ανακατωσούρα του στομαχιού δεν άργησε να οδηγήσει σε εμετό.

"Καλά είμαι Δάφνη, μην ανησυχείς", της είπε όταν εκείνη - τέρας αστικής ευγένειας - του χτύπησε την πόρτα αφού άκουσε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Εριξε νερό στο πρόσωπό του, σκούπισε τα χέρια του και, ενώ ετοιμαζόταν να βγει, άκουσε το σύντομο κουδούνισμα του κινητού του.

Το μήνυμα του Γιάννου του έφερε μια ακόμη στενοχώρια. Σύμφωνα με τις έως τώρα πληροφορίες, το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας θα πήγαινε στον Πάνο Καμμένο. "Mon Dieu!" κατέληγε το SMS του ανθρώπου που το διαχειρίστηκε για τρία χρόνια, αφού πρώτα ολοκλήρωσε με επιτυχία την ένταξη της χώρας στο ευρώ.

Τον Κώστα τον έπιασε μαύρη απελπισία. Δυσκολευόταν να πιστέψει τις εξελίξεις που έτρεχαν. Ενστικτωδώς πήρε το σκαμπό και σκαρφάλωσε, για να μπορέσει να κοιτάξει έξω απ' το ψηλό παράθυρο του μπάνιου. Φαινομενικά το τοπίο στο Σουσάκι ήταν απαράλλαχτο, εδώ και χρόνια. Τα αυθαίρετα και νόμιμα εξοχικά, τα διυλιστήρια του Βαρδινογιάννη, η παλιά εθνική οδός, όλα ήταν στη θέση τους. Λίγο παραπέρα όμως ήταν το κοιμισμένο ηφαίστειο. Κι αν ξυπνούσε; Κι αν από τα έγκατα της γης ανέβαινε η τρομερή βουή, λίγο πριν τη λάβα που θα σάρωνε τα πάντα;

Πάνω στο σκαμπό ένιωθε πολύ ψηλός, πολλά επίπεδα πάνω απ' αυτούς που - όπως πίστευε - ποτέ δεν τον εκτίμησαν όσο θα του άξιζε. Ασυναίσθητα, στο μυαλό του ήρθε μια ευχή. Μια κατάρα, μάλλον. Όπως εκείνος είχε ξεκινήσει τη θητεία του με μια βαριά στρατιωτική κρίση, που του τη φόρτωσαν άλλοι, το δίκαιο θα ήταν να πέσουν με τα μούτρα στα δύσκολα κι αυτοί που θα κυβερνούσαν τώρα, να δουν πόσα απίδια πιάνει ο σάκος.

Το μετάνιωσε αμέσως. Άρχισε πάλι να ζαλίζεται. Με δυσκολία κατέβηκε και κρατήθηκε από το νιπτήρα. Το στομάχι του ήταν πλέον άδειο και δεν είχε άλλη ενόχληση εκεί, το κεφάλι του όμως κόντευε να σπάσει από τον πόνο. Και τότε, για πρώτη φορά μετά από αμέτρητα χρόνια, ένιωσε την ανάγκη να ουρλιάξει, να βρυχηθεί.

Και το έκανε. Η Δάφνη όμως δεν τον άκουσε. Ούτε ο ίδιος καλά καλά δεν άκουσε τον εαυτό του. Τη φωνή του την είχε σκεπάσει ο θόρυβος της φύσης. Ευτυχώς δεν ήταν το ηφαίστειο, ούτε κάποιο ατύχημα στη Μότορ Όιλ, δόξα τω Θεώ. Ήταν ένα απίστευτης έντασης χαλάζι, που όμοιό του δεν είχε πέσει ποτέ σε αυτήν την περιοχή. Βγήκε από το μπάνιο και βρήκε τη Δάφνη να κοιτάζει έντρομη από τη μπαλκονόπορτα. Οι δρόμοι και το έδαφος είχαν παγώσει, λες και βρισκόσουν σε πολική παραλία κι όχι στο Σαρωνικό. Μέχρι και εκχιονιστικά είχαν βγει. "Ρωσία θα μας κάνουν αυτοί", πήγε να μουρμουρίσει ο Κώστας, αλλά είπε να μην το παρακάνει μπροστά της.

Όταν κόπασε ο θόρυβος, άρχισαν να ακούγονται οι ήχοι ειδοποίησης για τα απανωτά μηνύματα στο κινητό του Κώστα. Στο πρώτο απ' αυτά, ο PRETENDER τον ενημέρωνε για το τραγικό δυστύχημα με τους δύο πιλότους στην Ισπανία, που είχε μαθευτεί πριν λίγα μόλις λεπτά. Με τα χίλια ζόρια, ο Κώστας παρέμεινε ανέκφραστος, κατευθύνθηκε στην πόρτα και την άνοιξε.

"Μήπως να περιμένουμε καλύτερα λίγο ακόμη;" ρώτησε διστακτικά η Δάφνη.

"Όχι", της απάντησε εκείνος, "ο δρόμος καθαρίζει. Καλύτερα να γυρίσουμε πριν σκοτεινιάσει εντελώς". Κατέβηκε τα σκαλιά, στάθηκε και γύρισε προς τα πίσω. Εκείνη στεκόταν ακόμη στην κορυφή, αβέβαιη για το αν ήταν καλή η ιδέα του.

Ο Κώστας χαμογέλασε και της έκανε ένα νεύμα γεμάτο νόημα και αναμνήσεις. "Έλα", της είπε. "Θα οδηγήσω εγώ".